Zaterdag 9 mei, het gaat eindelijk gebeuren. Rossi gaat naar Guatemala. Ik heb er heel veel zin in, eindelijk mag ik gaan en nu moet het ook gebeuren ook. Let’s go. Maar aan de andere kant is het toch altijd wel even lastig om afscheid te nemen. Zeker nu in deze periode, maar het gaat allemaal goed komen. Gisteravond nog heerlijk gegeten met de familie en daar al afscheid genomen van Suus & Guus en Stijn. Vooral erg voor hen dat ze mij moeten gaan missen... ;-)

Mijn koffer is gepakt en we gaan naar Schiphol, koffer sealen (je weet maar nooit met deze gekke landen) en op naar het inchecken. Dit duurt mega lang. Mijn geduld wordt al aardig op de proef gesteld en dit is nog maar het begin. Uiteindelijk is het allemaal gelukt en kan ik door naar de douane. Een hele dikke knuffel aan papa & mama en Kiek (stiekem ook wat traantjes van beide partijen), maar daar ga ik dan. De wereld ligt aan mijn voeten. Even dollars pinnen en dan word ik gebeld. Papa heeft mijn shawl nog. Natuurlijk expres niet gegeven, zodat hij me nog eventjes kon zien (heb je wel door). Papa nog even snel in de rij van de douane en ik wacht hem op. Toch fijn om mijn Argentijnse shawl mee te nemen. Deze heb ik erg goed gebruikt.

In het vliegtuig heb ik echt de meest chille plek. Nooduitgang, gangpad en dicht bij de wc, wat wil je nog meer? Ohja, graag, champagne. Helaas, hadden ze niet. Ik zat naast een Nederlands stel van rond de 30 en die waren op weg naar Costa Rica. Ik vertelde ze dat ik nog wel een leuk surfhostel wist in Tamarindo ;-). De vlucht was prima. Helaas was het systeem van de tv’s kapot bij sommige, waaronder ik, dus ik kon geen films kijken. Wat heb ik dan de hele vlucht gedaan? Niet echt veel. Shawl over m’n hoofd gedaan en proberen te slapen. Big surprise, dit is niet gelukt. Ook wat spelletjes gedaan (2048, heel verslavend en Candy Crush niet te vergeten). Daarnaast ook nog even de stagehandleiding gelezen, want ik ga natuurlijk niet alleen voor de fun naar Guatemala, er moet ook gewerkt worden.

Overstappen op Panama en door naar Guatemala. Dit was zo’n 2 uur vliegen en ik zat naast een Colombiaans meisje. Deze vlucht wel geslapen, ik was namelijk echt kapot. Ik vloog om 13:00 vanuit Amsterdam naar Panama en kwam om 9 uur ’s avonds lokale tijd aan in Guatemala (NLse tijd: 5 uur ’s nachts).

Alles ging erg snel toen ik in Guatemala aankwam. Koffer was er snel en ik mocht gelukkig ook door de laatste checks. Ik kwam buiten en het was erg benauwd. Ondanks dat ik mijn lenzen niet in had, zag ik een man met een bordje met mijn naam er op. Yes! Op naar Antigua. Daar zal ik 1 nachtje verblijven om daarna door te gaan naar Quetzaltenango. De chauffeur (laten we hem voor het gemak Juan noemen) vroeg aan mij in welk hostel ik zou verblijven. Ik had geen idee. Juan ook niet. Dit werd nog spannend. Ik vroeg of hij anders mijn bedrijfscoach (Josan) kon bellen, maar dat kon niet. Want zijn baas betaalt niet zijn telefoonrekening met bellen. Whatsappen kon blijkbaar wel. Ondertussen gingen we alvast op weg naar Antigua. Dit was +/- een uur rijden, in het donker, met heel veel bochten. Gelukkig wist Juan de weg heel goed. Ik vond het wel redelijk spannend. Dit was niks voor jou geweest, mam! Uiteindelijk had zijn baas nog gereageerd en konden we richting het hostel gaan. Juan klopt aan de deur en er doet niemand open. Is dit wel het goede hostel? Meteen twijfelen. Nog een keer kloppen. Na een paar minuten doet er een klein meisje open. Klein zijn ze hier allemaal (voordeel voor mij, ben ik eindelijk een keer lang), dus ik moet eigenlijk jong zeggen. Juan vroeg of het klopte dat er een reservering was voor mij. Dit wist ze niet. Juan wist niet dat ik Spaans kon, aangezien wij alleen maar Engels met elkaar hebben gepraat. Het meisje had gezegd: ‘No lo se’. Waarop Juan antwoordt: ‘Ja, het klopt, dit is het.’ Dus ik zeg: ‘Nou Juannie, weet je dit wel zeker?’ ‘Si, Si, ik weet het zeker.’ Oke goed, het zal wel, ik loop mee. Het kleine meisje vraagt het nog even aan haar zus en uiteindelijk klopt het allemaal. Ik word naar mijn kamer gebracht en neem afscheid van Juan. Hierbij geen traantjes van beide partijen. Prima kamer en ik vraag aan het meisje hoe laat de shuttle morgen vertrekt? Nou, dit wist ze allemaal niet. Gaat lekker hier. Ze roept gelukkig haar zus en ik bel papa en mama (rond 6 uur NLse tijd ’s ochtends, goedemorgen!). Ik was veilig en wel in Antigua aangekomen en dat vonden ze fijn om even te horen. Kort gesprek, want de zus stond er alweer. De shuttle vertrekt rond 8 uur en de taxi naar de shuttle duurt 15 min dus rond half 8 weg. Perfect. Ik vroeg of ze dan ook wakker was. Ja dat was ze zeker. Oke tot morgen, slaap lekker. Etape 1 overleefd.

Ieder uur wakker geworden. Is mijn wekker al gegaan? Ook hoor ik het spetterende nachtleven van Antigua. Uiteindelijk om 6 uur klaarwakker en nog maar even gaan 2048-en (is tegenwoordig een werkwoord) en Candy Crushen. Om 10 voor half 8 ga ik naar beneden en wat denk je. Niemand te bekennen. Ik roep maar een paar keer Hola, Hola? Maar ja, niemand reageert natuurlijk. Stipt om half 8 komt gelukkig het zusje naar buiten en ze belt de taxi voor me. De taxi brengt me naar een spot waar de shuttle langskomt. Maar de taxi stopt niet voor de deur, aangezien dat niet kan. Vanaf waar de taxi stopt is het 1 cuadro lopen, maar ik weet niet hoe lang 1 cuadro hier in Guatemala is. Ik had al voorgenomen dat dat vies zou tegenvallen. Ik stap in de tuktuk (geweldig!!) en daar gaan we. Over de hobbelige weg door Antigua. Dit is een zeer slechte weg vooral als je nodig naar de wc moet. Je hebt nu vast wel een voorstelling van hoe de weg is. In ieder geval, ik kom op de hoek aan, bedank de tuktuk chauffeur en ik loop naar cafe Condesa, 1 cuadro op de esquina (hoek). Nou daar zat die mooi niet. Ik vragen aan een vrouw waar de bussen stoppen voor Quetzaltenango. 4 cuadros verder. Oke bedankt. Dit klopt niet. Ik zeg waar stoppen de shuttles? Op de plek waar je hebt afgesproken. Waar is cafe Condesa? Iets verder terug. Goed bezig Ros, gewoon lekker voorbijgelopen. Dus ik weer terug lopen (gelukkig vallen de cuadros tot nu toe mee in Guatie). Ik vraag aan de vrouw achter de bar wanneer en of er überhaupt een shuttle komt. Ja, dan moet je wachten (en geduld hebben, maar dat zei ze niet), dus ik wachten en een fles water kopen. 8 uur, 10 over 8, kwart over 8, ik begin nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Wat nou als de bussen toch 4 cuadros verder stoppen? Moet ik hier nog wachten en dan pas die 4 cuadros lopen? Maar dan mis ik de bus alsnog? Uiteindelijk nog even gevraagd aan vier meisjes (toeristen) en die zeiden dat de bussen inderdaad 4 cuadros verder stoppen, maar de shuttles meestal langs de afgesproken plek gaan. Ik loop weer terug en wat zie ik daar. De shuttle. Iets over half 9. Tja, ik was nog een beetje ingesteld op het Westerse ritme, maar ik zit toch echt in Midden-Amerika. Pas je aan Ros, rustig aan, stiekem wist ik ook wel dat ze langzaam zijn en altijd te laat komen. Maar toch…

Met de shuttle eerst nog langs andere hostels backpackers ophalen. Zij gaan bijna allemaal naar San Pedro (Lake Atitlan). Schijnt heel mooi te zijn. Ik zat naast een meisje uit New York. Onze koffers lagen op het dak (als dat maar goed gaat) en we gingen verder rijden. Alle ramen van de auto’s in Guatie zijn geblindeerd en langs de weg zie je de Guatemalteekse mensen rustig lopen in van die typische kleding. Erg leuk wel om te zien. Maar alles gaat heerlijk lento. Muy muy lento. Ik merkte dat al op Panama Airport. Langs de kant van de weg zijn ook veel kraampjes en we reden langs een markt. Verder veel bomen en bochten gezien. Uiteindelijk stopten we bij een benzinestation en de chauffeur vroeg wie er naar Xela (Quetzaltenango) gaat. Ik. Als enige. Dus hij geeft me zijn telefoon, beetje gek, maar ik nam op en ging praten met een man genaamd Josh (Amerikaan die nu 16 jaar in Guatemala woont). Hij kwam me bij het benzinestation ophalen, maar hij was iets later, 20 minuutjes maar. Goh. Geen probleem natuurlijk. Dus ik ga als enige uit de shuttle en wacht op Josh. Tijd ging als een speer, even leveltje uitgespeeld met CC (Candy Crush) en daar was Josh al. Josh en Gabi (een vrouw) haalden me op en brachten me naar Kasa Kamelot (waar ik verblijf). De rit duurde zo ongeveer een uurtje, weer allemaal leuke bochten, niet goed als je snel wagenziek wordt. Uiteindelijk ging ik dus half 8 weg en kwam ik rond kwart over 12 aan in Xela. Josh was even vergeten Josan te bellen als we weg reden, dit deed hij 10 minuten van tevoren dus we moesten nog 15 min op Josan wachten. Ik werd even niet zo lekker, duizelig, had niet veel gegeten. Maar gelukkig kwam Josan. Ze liet me Kasa Kamelot zien en ik had even wat gegeten. Ik heb een erg grote kamer met privé badkamer. Ook een heerlijk dakterras hebben we, met uitzicht op een vulkaan. (Moet nog wel even ontdekken of die actief is…) Kasa Kamelot bestaat uit verschillende kamers. Er wonen dan ook veel diverse mensen. Een Guatemalteeks stel, een Deens meisje, Maaike komt nog (NL meisje) en natuurlijk over 10 dagen de enige echte Mandy (meisje uit mijn klas). Na de rondleiding heb ik nog even wat gegeten en erg rustig aan gedaan. Papa mama gebeld en gefacetimed. Stijn was ook nog in Lisse. Ik heb ze een rondleiding gegeven en het dakterras laten zien. Daarna heb ik mijn kamer een beetje ingericht en gedoucht, boodschappen gedaan en nu dit verhaal schrijven. Het is alweer echt een heel lang verhaal aan het worden en dat terwijl ik nog niet eens zo lang weg ben. Kun je nagaan als ik straks nog meer meemaak en ik niet elke dag schrijf. Maarja, nu heb ik ook nog gewoon veel tijd om te schrijven, straks zal dat vast ook minder zijn. Hier is het trouwens vandaag ook moederdag. Morgen uitslapen en dan even een kijkje nemen bij het werk. Ik ga dus werken bij een reisbureau ‘Casa de los Tiempos’ en ga hier excursies organiseren en me bezighouden met de marketing en communicatie. Ook proberen we subsidies te krijgen en vrijwilligers te werven uit Amerika. Wauw, nu begint het opeens heel hard te regenen! Het weer vandaag was bewolkt met beetje zon en erg benauwd. Nu heel veel regen!

Ohja nog even wat feitjes:
- Quetzaltenango is dus hetzelfde als Xela
- Ze hebben limonade in de supermarkt! Yes! (Tang)
- Ze spelen hier de panfluit (en niet zo'n beetje ook!!! Werd vanmiddag al bijna crazy)
- Xela ligt op 2300 meter hoogte
- Ik weet dus niet zeker of mijn taxi chauffeur Juan heette
- Josan is mijn stagebegeleidster, Nederlandse. Baas van Casa de los Tiempos en Kasa Komundo
- Het kan dus ook vet hard regenen

Ik ga denk zo slapen (18:35) , ben kapot! We spreken elkaar snel!! Hasta luego, besos! Rossi